Twee volumes in dialoog met elkaar
Doel was om het kerkje, met de formele voorgevel en het simpele volume, zoveel mogelijk te respecteren. Dat betekent zeker niet dat het nieuwe deel ‘onzichtbaar ‘moet zijn. Eerder een nieuwe toevoeging op het erf, die een eigen relatie legt met het kerkje.
In een aantal studies is gezocht naar een aanbouw, die letterlijk los staat van het kerkje. Een transparante verbinding tussen oud en nieuw vormt de fysieke koppeling.
Uiteindelijk is gekozen voor een volumekopie van het kerkje, waarbij het transparante verbindingsvolume ruimte biedt aan de centrale leefkeuken en een intiem terras creëert met uitzicht op de waterpartijen. De zijde die voorheen ‘verstopt’ zat achter plantenkassen krijgt zo een voorkantkwaliteit. Vanaf het terras bereik je het water middels een royale luie trap en een houten vlonder.
De twee huisvolumes gaan de dialoog met elkaar aan, door bijzondere keuzes in vorm en materialisering. Hiermee is de aanbouw in alles in contrast met haar oudere zus: Ze is donker, robuust, en horizontaal geleed. Het oude kerkje daarentegen heeft met haar hoge gotische ramen en oer Hollandse baksteen een sober en sereen karakter. De zwarte bakstenen in de aanbouw zijn plastisch gemetseld en worden gecombineerd met stroken natuursteen. Zo ontstaat een speels ritme, dat de horizontale oriëntatie verder versterkt.
De raampartijen zijn diep verzonken en tonen daarmee de dikte van de wanden.
Uiteraard zijn ook de specifieke woonwensen leidend geweest in het ontwerp. Het royale, lichte kerkgebouw werd als vanzelfsprekend de primaire verblijfsplek: wonen en werken. De ingehangen vide maakt het mogelijk om hier meerdere zit- en werkhoeken onder te brengen. De eettafel staat in direct contact met de keuken.
In de geborgenheid van de aanbouw bevinden zich de comfortabele slaapvertrekken en de badkamer.
De energie voor het hele woonhuis wordt geleverd door zonnepanelen op de aanbouw.